Ένας από τους πρώτους ανεξακρίβωτους ήχους της Σπηλιάς (13/5/79 πρώτη φορά) ήταν κάτι που θα το περιέγραφα σαν αρκετά υψίσυχνο τσιτσίρισμα ή ήχο νερού που ξεφεύγει υπό πίεση από τριχοειδή ραγισματιά. Επί χρόνια τον άκουγα συχνά, αλλά δε γινόταν να πλησιάσω την πηγή του, αφού κατά κανόνα ερχόταν από σημεία της οροφής. Απλώς, υποπτευόμουν τις νυχτερίδες.

Στις 22/4/93 καθώς ο αναρριχητής Θ.Μ. πλησίαζε στο ενδιάμεσο ρελέ της διαδρομής Εν λευκώ, που είναι η χαρακτηριστική μεγάλη διαγώνια σχισμή στο τοίχωμα του λατομείου, ακούσαμε όλοι το τσιτσίρισμα, πρώτη φορά εκτός Σπηλιάς. Πράγματι, μέσα στη σχισμή είδε νυχτερίδα, που αναστατωμένη παρήγε το γνωστό ήχο! (Πάντως, εγώ όποτε συνάντησα νυχτερίδες κατά την αναρρίχηση παρέμειναν σιωπηλές και περιορίστηκαν να μου δείχνουν τα δόντια τους).

Κάτι που παραμένει ανεξακρίβωτο, και δείχνει πόσο επιφυλακτικοί πρέπει να είμαστε στα βιαστικά συμπεράσματα, είναι το εξής: στις 4/12/88 το βράδυ έκανα μερικά αναρριχητικά περάσματα στο τοίχωμα που βρίσκεται αμέσως αριστερά μέσα από την είσοδο της Σπηλιάς. 'Ακουσα ασθενέστατο μεν αλλά σαφές τσιτσίρισμα να έρχεται από ένα πιάσιμο που είχα  βάλει το χέρι μου. Υποχώρησα (μήπως ήταν νυχτερίδα) κι επέστρεψα στο σημείο με φακό. Η σχισμή ήταν μόλις 2 εκατοστά βαθιά και μέσα της δεν υπήρχε τίποτε. Ο ήχος όμως συνέχισε να έρχεται από εκεί, μέσα δηλαδή από το συμπαγή βράχο μπροστά στο πρόσωπό μου! Δεν έχω καμία καλύτερη εξήγηση από την εικασία πως η πηγή ήταν αλλού κι εγώ άκουγα την ανάκλαση του ήχου, που εντοπιζόταν λόγω κάποιας τυχαίας διαμόρφωσης του βράχου. Αυτό όμως δεν εξηγεί επαρκώς το γιατί δεν ακουγόταν πουθενά μέσα στη Σπηλιά ο πρωτογενής ήχος.