Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ


Αποκλειστική συνέντευξη* στον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΚΟ και στη ΜΙΛΙΤΣΑ ΚΟΣΑΝΟΒΙΤΣ

Για πολλούς ο Μανώλης Ρασούλης είναι η ζωντανή ψυχή του ελληνικού τραγουδιού. Ο στιχουργός και συγγραφέας γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1945, ανέβηκε Αθήνα το 1964 για να «αυτοεξοριστεί» 24 χρόνια αργότερα (1990) στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και δημιουργεί (σημ. «έφυγε» το 2011). Ο Μανώλης Ρασούλης έχει συμπληρώσει πάνω από 30 χρόνια στο χώρο της δισκογραφίας με δίσκους που άφησαν εποχή, όπως «Τα Νέγρικα», «Τα Δήθεν», «Η Εκδίκηση της Γυφτιάς» κ.α. και έχει γράψει περισσότερα από 300 τραγούδια. Από μικρός είχε το «μικρόβιο της πολιτικής» κι αναμείχθηκε σε κινήματα της Αριστεράς, ενώ κάποια στιγμή τον κατηγόρησαν ακόμη και για εγκέφαλο της 17 Νοέμβρη! Τελευταία ασχολείται συστηματικά με το κτίσιμο μουσικών γεφυρών φιλίας μεταξύ του παλαιστινιακού και εβραϊκού λαού στο Ισραήλ.

Ταυτόχρονα όμως ο Μανώλης Ρασούλης είναι ένα άτομο με έντονες φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες, δίψα για εξερεύνηση του αγνώστου και μια διαρκή αναζήτηση «εσωτερικών κλειδιών» που ξεκλειδώνουν την ιστορία των λαών της ανατολικής Μεσογείου. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο Strange θα τον ακούσετε να μιλά για την ανάγκη της φώτισης, για τη σχέση του με τον Ινδό γκουρού Όσσο, για τις παράξενες εμπειρίες που είχε, για τα προφητικά του οράματα –άλλωστε το επίθετο του (Ρασούλ) σημαίνει στα αραβικά προφήτης– για την κρητοκεντρική του θεωρία, για τον Ακενατόν, τον Μωυσή, την προέλευση των Εβραίων και την προσπάθεια του να αποτρέψει τον… Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Ο Μανώλης Ρασούλης είναι ένα άτομο που πιστεύει πως έχει αποστολή σ’ αυτόν τον κόσμο και για αυτό προσπαθεί συνεχώς να «βρίσκεται στο δρόμο του». Όμως, Μανώλη μου, πως μπορείς –χρησιμοποιώ εδώ τον στίχο σου– «με το μυαλό σου το άπειρο, να συλλάβεις το άπειρο;»

RASOULIS 2

Μ.Κ (Μίλιτσα Κοσάνοβιτς): Αγαπητέ Μανώλη –επέτρεψε μου να σου μιλάω στον ενικό– εκ πρώτης όψεως δίνεις την εντύπωση ενός φωτισμένου ανθρώπου. Τι σημαίνει να είναι κανείς φωτισμένος;

Αυτή είναι μια ζόρικη ερώτηση! Εγώ δεν είμαι φωτισμένος, καταλαβαίνω όμως πως καθένας μας έχει τις εκλάμψεις της φώτισης:  για λίγα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνεσαι ότι διευρύνεται η διαίσθησή σου προς κάθε κατεύθυνση.  Αυτό το πράγμα στον φωτισμένο εγκαθιδρύεται και γίνεται μια απόλυτη ποιότητα ύπαρξης, γνώσης και ελευθερίας από τις συμβατικότητες και από τις δεσμεύσεις με τα χαμηλότερα επίπεδα, γιατί όσο κατεβαίνεις πιο κάτω τόσο περισσότερο πυκνώνει η ενέργεια και βαραίνει η ύλη.

Οι φωτισμένοι είναι σχεδόν χωρισμένοι από το σώμα τους. Γι’ αυτό, λέει ο Όσο, όταν ένας φωτισμένος αφήνει το σώμα του, το Σύμπαν χαίρεται γιατί πάει εκεί που ανήκει πια. Η σταγόνα πέφτει στον Ωκεανό, το ευδαιμονεί, υπάρχει μία απόλυτη μακαριότητα…

Αλλά εγώ ήθελα να ξεκινήσω από το πιο «heavy metal» φαινόμενο που μπορώ να αντιληφθώ διαβάζοντας: ότι αυτός ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει! Αυτό το επ’ άπειρον από τη μια πλευρά σου δημιουργεί έναν φόβο, από την άλλη ένα θαυμασμό, ένα δέος και μια βαθιά γνώση ότι τα πράγματα δεν είναι ρηχά, μίζερα, πεζά και απόλυτα υλιστικά. Ο φωτισμένος αντιλαμβάνεται τη τέταρτη και την πέμπτη, και την έκτη διάσταση, την ολότητα. Μέσα στην ολότητα, λέει ο Όσσο, υπάρχει ιερότητα. Ιερότητα είναι μία ιδιότητα μιας ποιότητας. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγμάτωση του Εαυτού, δηλαδή η Φώτιση. Αλλά μπορείς να την πετύχεις όχι σαν επίτευγμα, π.χ. να ασκείσαι όπως όταν κάνεις τη γυμναστική, αλλά όπως λένε, «άμα χτυπάς την πόρτα θα σου ανοίξει»… Δεν υπάρχει εγγύηση. Αφού υπήρχαν οι άνθρωποι που πίστευαν στο Θεό, και στο τέλος ήρθε ένας τριάντα χρονών, ο Χριστός, ο οποίος είχε το χάρισμα ή το χρίσμα, ήταν φωτισμένος και έφερε τα πάνω κάτω.

Μ.Κ. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ»…

Λίγοι είναι εκείνοι που φωτίζονται. Αυτοί που έχουν το χρίσμα βοηθούν τους άλλους, έναν-έναν να κάνουν την υπέρβαση. Για παράδειγμα, η ιστορία του Χριστού, που είναι αρχετυπική, μας διδάσκει πως γίνεται αυτή η υπέρβαση, δηλαδή η θυσία του εκατοστού βαθμού, προκειμένου να βοηθήσει και τους από κάτω να φωτιστούν κι αυτοί. Ο κόσμος, η ύπαρξη, μιας και ζούμε στο αιώνιο παρόν, δεν έχει φθορά, είναι μια αιώνια κατάσταση που δεν μπορεί εύκολα να τη συλλάβει το μυαλό μας.


Μ.Κ: Η Κβαντική Φυσική επίσης μιλάει για αυτό…

Ναι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο οι μοντέρνες επιστήμες έχουν αντιληφθεί όλες αυτές τις αλήθειες. Ο φωτισμένος βιώνει μέσα στην ύπαρξη αυτό το φαινόμενο, αυτή τη εμπειρία και αυτό που λέει και ο Βούδας, είναι «εγώ φωτίστηκα, άρα μπορείς και εσύ…».  Απλώς, το θέμα είναι ότι εμπεριέχούμε τη φώτιση αλλά δεν τη θυμόμαστε. Γι’ αυτό ο Βούδας πάντα έλεγε να θυμηθείς, να θυμάσαι και να βελτιώνεσαι ώσπου να φτάσεις στη φώτιση. Βέβαια, μέχρι να φτάσουμε εκεί υπάρχουν άπειρα βιβλία, διδασκαλίες κ.α. Ο ένας το λέει έτσι, ο άλλος το λέει «γιουβέτσι», ο άλλος «κοκορέτσι» κι έχουμε ένα πλούτο προτάσεων, ιδεών… Λέει ένα μικρό ανέκδοτο ότι άμα δείξεις σε έναν Γερμανό αυτή την πόρτα και του πεις: «Αν τη χτυπήσεις θα βρεθείς στον Παράδεισο, θα φωτισθείς δηλαδή», και του δείξεις μία άλλη και του πεις «από δω θα μπεις στη διάλεξη για τη φώτιση», ο Γερμανός θα πάει στη διάλεξη. Δηλαδή το μυαλό έχει τη τάση να στραφεί στη γνωστή εμπειρία, σε κάτι που είδη γνωρίζει. Το άλλο είναι μία ολοκληρωτική εμπειρία…

IMG_2268

Γ.Σ. (Γιώργος Στάμκος): Μανώλη εσύ σε ποια πνευματική φάση βρίσκεσαι τώρα;

Εγώ δεν ξέρω, δεν ξέρω. Πάντως μπορώ να πω ότι αυτός είναι ο στόχος μου, η φώτιση, και αυτό θα έπρεπε να είναι στόχος του κάθε ανθρώπου. Θα έπρεπε να το θυμόμαστε αυτόν το στόχο και να μας εμπνέει όσο περισσότερο γίνεται, πιο προσιτά. Να μη νομίζουμε ότι άμα φωτιστείς τότε θα γίνεις ένας «μαχαραγιάς» ας πούμε, θα αποκτήσεις εξουσία ή οτιδήποτε. Ήταν ένα Ιαπωνέζικο Άσραμ, ένα μοναστήρι δηλαδή όπου όλοι οι μοναχοί έκαναν κάθε μέρα μια δουλειά. Ένας μοναχός πήγαινε κάθε μέρα και κουβαλούσε νερό από το πηγάδι, αυτή ήταν η δουλειά του. Μία μέρα αυτός φωτίστηκε και το κατάλαβε ο γκουρού του. Αλλά αυτός συνέχισε να πηγαίνει στο πηγάδι και να φέρνει το νερό. Οι υπόλοιποι μοναχοί τον ρωτούσαν, «καλά πως αισθάνεσαι τώρα που φωτίστηκες;» Και αυτός τους απάντησε, «τίποτα, κουβαλάω το νερό». Βέβαια από μέσα του είχε αλλάξει αλλά ήθελε να τους πει ότι δεν άνοιξαν οι «επτά ουρανοί». Όχι ότι δεν άνοιξαν στην πραγματικότητα, ανοίγουν, δηλαδή λένε ότι αποκτάς μια απίστευτη γνώση, η οποία δεν μπορεί να μεταφερθεί δια του λόγου. Οι λέξεις καταστρέφουν το μυστήριο.

Μ.Κ: Τι είναι το μυστήριο;

Το μυστήριο λειτουργεί με τους δικούς του νόμους, είναι πάνω από το Θεό. Είναι το Τίποτα που γεννάει το Πάν και έχει μέσα του τους μηχανισμούς που δρουν με ένα τρόπο μαγικό και νιώθεις κάποιες φορές ότι υπάρχει ένα Matrix δηλαδή ένα είδος «προκάτ», ένας τεράστιος μηχανισμός μέσα στον οποίο κινείσαι, στο οποίο ένα άτομο μπορεί να κινηθεί προς κάθε κατεύθυνση και να νιώθει ότι είναι ελεύθερο αλλά υπάρχουν κάποιοι σκληροί κανόνες που δεν μπορεί κανένας να τους αποφύγει, όπως και στη ζωή, δηλαδή, αν πιάσω τη μύτη μου και το στόμα μου για τρία-πέντε  λεπτά, πάει, την  έβαψα. Το μυστήριο έχει κι άλλες νομοτέλειες, όπως είναι ότι ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα από τη συνείδηση και μάλιστα από τη μεγάλη συνείδηση, γιατί υπάρχει η πρωταρχική συνείδηση, η δευτερεύουσα και η τρίτη που είναι του υπεράνθρωπου, όπως τον θεωρεί ο Πίτερ Ουσπένσκι στο βιβλίο του Τέταρτος Δρόμος. Μετά το Μπέικον και τον Αριστοτέλη έφτιαξε, πιστεύω το καλύτερο εγχειρίδιο λογικής και μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, μέσα από μία απίστευτη λογική και σύνθεση της Δυτικής κουλτούρας και της Ανατολικής ψυχεδέλειας, έχει κάνει μια προσπάθεια να μας δώσει με ένα εύληπτο τρόπο αυτούς τους κανόνες που διέπουν αυτό τον κόσμο, τον υποτίθεται υλικό και υπαρκτό, με τον άλλο κόσμο, του αοράτου που υποτίθεται είναι ένας κόσμος ψυχικός, εκεί που η ψυχή ζει αιώνια, αλλά πάλι κι εκεί υπόκειται σε ορισμένους κανόνες και νόμους.

Μ.Κ. Τι εννοείς λέγοντας ο «άλλος κόσμος»;

Εννοώ τον άλλον κόσμο που ο κοσμάκης ονομάζει Άδης ή υπερπέραν κλπ. Σε αυτή τη σφαίρα του μυστηρίου λοιπόν υπάρχουν κανόνες, που πρέπει να εκπαιδευόμαστε να τους μαθαίνουμε έτσι ώστε να ξεπερνάμε το φόβο για το άγνωστο και να αγαπάμε το άγνωστο. Γιατί το γνωστό είναι που μας εμποδίζει να πηγαίνουμε προς τη Σοφία. Εκεί καταλήγει και ο Σωκράτης όταν λέει ότι «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Αυτό που θέλει να μας πει είναι ότι ξέρει πως μετά από τα συμβατά αυτού του υπαρκτού κόσμου υπάρχει κάτι βαθύτερο το οποίο δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό και να το πει λεκτικά και γραμματολογικά. Όπως λένε ότι υπάρχουν επτά σώματα μέσα στον άνθρωπο, μέχρι το έκτο σώμα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί το μυαλό του, ενώ στο έβδομο, εκεί που δίνεται η μεγάλη υπέρβαση και θεοποιείσαι, εκεί παύει το μυαλό, εκεί παύουν και οι λέξεις. Ο Όσσο λέει ότι εκεί δεν μπορείς να πεις ούτε τη λέξη «νιρβάνα», ούτε αυτό που είπε ο Χριστός «τετέλεσται, σε σένα παραδίνω το πνεύμα μου», δηλαδή το πεπερασμένο παραδίνεται στο Απόλυτο.

Γ.Σ: Ποια είναι η δική σου προσωπική αφορμή για την αναζήτηση του άγνωστου, του θαυμαστού του μεταφυσικού τέλος πάντων; Σου συνέβει κάτι ή μήπως πρόκειται για μια «φυσιολογική» πνευματική διαδικασία;

Νιώθω ότι υπάρχει μια φυσιολογική εξέλιξη στην ιστορία μου. Εκτός από τη στατικότητα που ένιωθα όταν ήμουν μικρός και έβλεπα τα φαινόμενα, και αισθανόμουν μερικές φορές ότι δεν βρίσκομαι εδώ μέσα στο σώμα μου, αλλά ότι είμαι ένα καθαρό πνεύμα.

Γ.Σ: Σαν φυλακισμένος κάπως;

Όχι ακριβώς, δεν αισθανόμουν φυλακισμένος, όπως θα ήμουν αν κλειστώ σε ένα ασανσέρ. Παραξενευόμουν πάντα και προσπαθούσα να καταλάβω λίγο πιο πίσω από αυτά που αντιλαμβάνομαι: τι είναι αυτό που λέγεται ο θεός, τι είναι αυτό που λέγεται πνευματικότητα, γιατί είναι τόσο έντονη η εμπειρία μου μέσα στην εκκλησία όπου έψελνα;

IMG_2301

Γ.Σ.: Καλά εσύ Αριστερός δεν ήσουνα;

Όχι σαν πιτσιρικάς. Σε ηλικία 15 με 16 χρονών ήμουν Αριστερός, αλλά ήμουν και θεϊστής ταυτόχρονα, δεν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, αν δεν έλεγα το Πάτερ Ημών και το Πιστεύω. Μετά άρχισα να μπαίνω στην ιδεολογία της Αριστεράς και μετά πέρασα σε μια αθεΐα επιθετική, έγινα αθεϊστής-αθεϊστής, και όταν το 1980 πήγα στην Ινδία έγινα ένθεος, δηλαδή παράτησα τα πολλά δόγματα και έγινα πιο παρατηρητικός. Και θα σας πω ένα χαριτωμένο, σχετικά με το πρώτο μου ταξίδι στην Ινδία. Ήμασταν με τον αδελφό μου στο χωριό, 12 με 13 χρονών, όταν μια μέρα ήρθε ο πατέρας μου και μας πήρε εσπευσμένα και μας πήγε στο σινεμά, να δούμε μια ταινία που την είδε αυτός και του άρεσε πολύ. Επρόκειτο για μία ινδική ταινία που λεγόταν Μάνταλα: Το Ρόδο των Ινδιών. Ήταν μια φαντασία χρωμάτων, ερωτικά δράματα και μας μάγεψε και μαζί με τον αδελφό μου πάθαμε πλάκα με την ινδική μουσική, με τους πρωταγωνιστές και με όλο αυτό το εξωτικό πράγμα. Το όνειρό μας έγινε τότε να πάμε στην Ινδία να συναντήσουμε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος λεγότανε Ντιλίπ Κουμάρ και ήταν μεγάλος σταρ. Όταν εγώ λοιπόν πήγα στην Ινδία το 1980 για να θαυμάσω τον εξωτισμό, ήθελα να βιώσω κάτι παρόμοιο με το έργο που είδα και απόλαυσα μικρός… Αλλά όταν πήγα στο Άσραμ, στο κέντρο του Όσσο και ήθελα να δω τον Όσσο, μου είπαν μην πας γιατί μιλάει μόνο Ινδικά. Εγώ είπα θα πάω και ας τον δω μόνο. Κάποια στιγμή άρχισα να ακούω κάτι που καταλάβαινα: Ντιλίπ Κουμάρ, Ντιλίπ Κουμάρ… Σκεφτόμουν, ακούω καλά; Ρώτησα μετά και μου είπαν ότι έλεγε για τον Ντιλίπ Κουμάρ, τον πρωταγωνιστή της ταινίας μου, ο οποίος ήταν ο νομάρχης της Βομβάης, μπορεί και φίλος του Όσσο που και μάλλον έλεγε για αυτόν χαριτωμενιές και αστεία. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ότι με συνέδεσε. Ένα μοναδικό ινδικό όνομα που ήξερα και το είχα αποθηκευμένο μέσα μου, το είπε και ο δάσκαλος τόσες φορές. Ήταν για μένα ένα σημάδι ότι είμαι σε καλό δρόμο…

Μ.Κ: Και πως τον βρήκες τον Όσσο; Που τον γνώρισες;

Και αυτό είναι αξιοπερίεργο. Γνωριζόμουν λοιπόν με τον Μάνο Λόιζο, που ήμασταν στην Αριστερά. Ο Λόιζος ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε η εξοχή και πήγε και βρήκε ένα σπίτι στο Πόρτο Ράφτη. Όταν γύρισα από το Λονδίνο, πήγα εκεί να τον βρω. Εκεί δίπλα στο σπίτι του έμενε μια οικογένεια, που η γυναίκα λεγόταν Βάσω Αλαγιάννη. Στο Πόρτο Ράφτη, μια μέρα που συζητούσαμε με τη Βάσω, της είπα ότι η πολιτική φαίνεται ότι έχει κλείσει τον κύκλο της και ότι μόνο η θρησκεία μπορεί να δώσει απάντηση σε βαθύτερα προβλήματα. Τότε αυτή πάει μέσα και βρίσκει ένα φυλλαδιάκι μικρό το οποίο ήταν μια ομιλία του Όσο και ήταν το πρώτο πράγμα που είχε εκτυπωθεί στα ελληνικά, με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, και εγώ μόλις βλέπω τη φωτογραφία, παθαίνω σοκ. Σκέφτηκα, «αυτός είναι δικός μου!» Δεν τον είχα ξαναδεί, ήταν η πρώτη φορά. Αυτό το βιβλιαράκι το είχε εκδώσει μια γυναίκα απ’ το Πόρτο Ράφτη, που ήταν η κόρη του εφοπλιστή Γκρέγκου Βενιζέλου, η οποία ήταν η πρώτη μαθήτρια του Όσσο. Ήταν αυτή που του αγόρασε το Άσραμ. Θα πεις μεγάλη σύμπτωση, αλλά από τότε που διάβασα τον Καρλ Γιούνγκ και το βιβλίο του περί συγχρονικότητας, πιστεύω ότι κάθε τυχαίο γεγονός δίνει ένα νόημα, η  κάθε σύμπτωση νοηματοδοτεί κάτι. Όλα τα πράγματα είναι συνδεδεμένα, σαν να είναι ένα παζλ, σαν να είναι ένα προκαθορισμένο σύστημα που σε βάζει μέσα στο χωρόχρονο και για αυτό το λόγο και τα μέντιουμ μπορούν να δουν τα πράγματα μέσα στο χωρόχρονο. Από κει και πέρα, λοιπόν, αρχίζει ένα ταξίδι για μένα. Διευρύνθηκε η εσωτερικότητά μου.

Γ.Σ: Ταξίδεψες πολλές φορές στην Ινδία;

Πολλές φορές, πάνω από δέκα φορές.

Γ.Σ: Ίσως εδώ πρέπει να πούμε ότι εσύ έφερες τον Όσσο για πρώτη φορά στην Ελλάδα…

Όχι εγώ. Κάποιοι μεσολαβήσανε, η γυναίκα του Κόπολα ήρθε και βρήκε τον Παπανδρέου, που ήταν τότε υπουργός παιδείας, να τον αφήσει να ξεκουραστεί λίγο (γιατί τότε κυνηγούσαν σ’ όλο τον κόσμο τον Όσσο) και ο Γιωργάκης, που ήταν και νεαρός, του έδωσε μια άδεια να παραμείνει και αυτό του το χρωστάω και το λέω όπου έχω την ευκαιρία. Μετά βέβαια ,το 1986,  τον συλλάβανε τον Όσσο με το χειρότερο τρόπο, και τον απελάσανε. Αυτός όμως φέρθηκε με το καλύτερο τρόπο…

Μ.Κ: Αυτό έγινε στην Κρήτη;

Ναι, εδώ στην Ελλάδα ο Όσσο ήταν μόνο στη Κρήτη. Ήρθε στον Άγιο Νικόλαο, στο σπίτι του σκηνοθέτη Κούνδουρου, με την έννοια να αγοράσει και το σπίτι σε εκείνη τη περιοχή για να κάνει ένα διεθνές κέντρο. Εγώ έλεγα πριν στη Βάσω ότι ο Όσσο θα έρθει κάποτε στη Κρήτη, όπως και έγινε. Για κάποιο λόγο εμφανίζεται πως είμαι στη καρδιά των γεγονότων.

IMG_2221

Γ.Σ: Μανώλη πες μας, ποια είναι η πιο παράξενη εμπειρία που βίωσες ως τώρα;

Θα σου πω: Ήμουν μέσα στο τρένο και πήγαινα προς την Αθήνα. Νύχτα. Και εκεί έβλεπα συνέχεια την Χάρις Αλεξίου ότι πεθαίνει. Είχα ένα φοβερό άγχος, μία παράξενη δόνηση μέσα μου. Μόλις έφτασα τρέχω στη Πλάκα όπου θα τραγουδήσω, αγριεμένος, λέω στο γκαρσόν να μου βρει τη Χαρούλα, γιατί τη θέλω. Ο γκαρσόν μου λέει ότι δεν μπορεί να με δει γιατί μιλάει με το δικηγόρο της. Φεύγω λοιπόν, κάνω τις βόλτες στη Πλάκα, ξανά αρχίζουν κάποιες άσχημες εικόνες σε σχέση με τη Χαρούλα και ταυτόχρονα ένα βούισμα, μια δόνηση μέσα μου… Ξαναγυρίζω πίσω, βρίσκω τον άνδρα της, τον Αχιλλέα Θεοφίλου, είπαμε εκεί μερικές κουβέντες κι εκείνη τη στιγμή έρχεται ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και μας λέει ότι η Χαρούλα είναι κάτω, έχει λιποθυμήσει… Έπειτα ήρθε το ασθενοφόρο και την πήγε στο νοσοκομείο. Δεν μπορώ να σας πω τις λεπτομέρειες, μπορώ να σας πω μόνο ότι η ζωή της πραγματικά ήταν σε κίνδυνο, όπως το είχα προαισθανθεί, αλλά ευτυχώς έγινε καλά.

Γ.Σ: Πέρυσι μου είχες πει για μια προαίσθηση σχετικά με το αεροπλάνο της εταιρίας «Ήλιος» που έπεσε τον Αύγουστο του 2005…

Ναι, και αυτό ήταν μια «σύμπτωση». Φεύγαμε στις 14 Αυγούστου του 2005 για να πάμε στην Κύπρο. Πρώτα στην Αθήνα έπρεπε να αλλάξουμε αεροπλάνο για να πάμε στην Κύπρο. Μας καθυστερούσαν για κάποιους λόγους, μέσα στο αεροπλάνο, και πάνω από την Αθήνα ο πιλότος έκανε κύκλους μέχρι να βρει διάδρομο για προσγείωση. Εκείνη τη στιγμή το Αεροπλάνο της «Ήλιος» ήταν πάνω από το αεροδρόμιο, είχαν ήδη στείλει ένα F16… και τελικά το δικό μας προσγειώθηκε σε ένα μικρό διάδρομο πιο πέρα. Και καθώς κατεβήκαμε, βλέπαμε στις μεγάλες οθόνες που έλεγαν πως χάθηκε το αεροπλάνο, και μετά από τρία λεπτά το αεροπλάνο έπεσε … Πάθαμε μεγάλη πλάκα! Μετά από αυτό πήγαμε στη Κύπρο, πήγα στην εκκλησία κι άναψα ένα κερί. Μετά στη Κύπρο μου πήραν συνέντευξη και με ρώτησαν για την εμπειρία μου με το τρομερό αυτό γεγονός που το έζησα από κοντά…

Μ.Κ: Πιστεύεις ότι έχεις κάποια συγκεκριμένη αποστολή σε αυτή τη ύπαρξη;

Ναι, είμαι σίγουρος ότι έχω αποστολή και αυτή η αποστολή έχει σχέση με τον Όσσο. Αυτός είναι ο πιο φωτισμένος άνθρωπος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας, και λόγω των διαφόρων φαινομένων που έζησα σχετικά με τον Όσσο, μπορώ να πω ότι καμία ημερομηνία και κανένας άνθρωπος δεν είναι τυχαίος, όλοι παίζουν ένα ρόλο, είτε μικρό είτε μεγάλο.

Μ.Κ. Η σύνδεση  της αποστολής αυτής με τη μουσική και το τραγούδι είναι άμεση;

Νομίζω ότι είναι άμεση, διότι η μουσική ήταν αυτή που με μάγεψε στο ινδικό έργο και αργότερα την αναπαρήγαγε ο Καζαντζίδης, θυμίζοντας μας έντονα την Ανατολή, θυμίζοντας μας δηλαδή μια μεγάλη μήτρα η οποία γεννάει πολιτισμούς εδώ και χιλιάδες χρόνια κι ένα απωθημένο του Ελληνισμού. Ταυτόχρονα όμως, όταν εγώ συναντήθηκα τετ α τετ με τον Όσσο στη Κρήτη και συγκλονίστηκα και μετά με τα γεγονότα, όταν τον συλλάβανε, το μυαλό μου γύρισε ανάποδα. Και αντί να εκδικηθώ όπως ήθελα να κάνω, έκανα αυτό που μου είπε αυτός ο δάσκαλος: «Να μην τους ξεχάσεις γιατί μπορεί να το ξανακάνουν. Συγχώρεσέ τους, αλλά μην το ξεχάσεις». Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να διαβάζω την ιστορία της Κρήτης στο βάθος της, γιατί μου έλεγε ότι πρέπει να πάω πίσω στις εποχές για να βρω κάτι. Ένιωθα ότι το «πασπαρτού» για τα προβλήματα του κόσμου βρίσκεται εκεί μέσα. Και πήγα πολύ βαθιά μέσα στην ιστορία και κατάλαβα ότι η ιστορία της Κρήτης συνδέεται με πολλά πράγματα. Όταν καταστράφηκε η Κνωσός από το σεισμό της Σαντορίνης, (Κνωσός καταρχάς σημαίνει Γνώση. Λένε ότι το αγγλικό ρήμα  ξέρω  για αυτό το λόγο γράφεται know) στην Κνωσό υπήρχε μια σύνθεση του ορθολογισμού και του εσωτερισμού ταυτόχρονα. Δηλαδή ο Δαίδαλος ήταν ο ευφυής και εσωστρεφής και οι ιεροφάντες στο Ιδαίον Άντρο ήταν μια φοβερή παρέα μυστών που επηρέασε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αυτοί ιδρύσανε και τα Καβείρια μυστήρια, ιδρύσανε και το μαντείο των Δελφών, τη Δωδώνη… Η Κρήτη ήταν θαλασσοκράτειρα, πολλοί τη λένε αυτή τη λέξη αλλά λίγοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Ήταν φοβεροί ναυτικοί, προφανώς είχαν πάει και στην Αμερική, στη Βρετανία πήγαιναν συχνά, φέρνανε χαλκό, και επηρεάσανε και τους Κέλτες, γι’ αυτό και οι Κέλτες είχαν μια θεά που έμοιαζε τη θεά της Κρήτης. Οι Κρήτες έκαναν ένα «πολιτισμικό τόξο». Διάβασα μάλιστα ένα βιβλίο ενός Άγγλου αρχαιολόγου για «Κέλτες: Βρετάνις Κρετάνις», δηλαδή ότι η λέξη Bretan προέρχεται από το Cretan. Τέλος πάντων αυτό μπορεί να είναι και λεξηλαγνεία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Κρήτη είχε ένα κέντρο βάρους που καταστράφηκε. Κατόπιν το ratio, ο ορθολογισμός πήγε στη Δύση με τον Δαίδαλο που πήγε στη Σικελία, ενώ οι Ιεροφάντες πήγανε στη Αίγυπτο, κατεβήκανε στη Γάζα και στη Συρία, πήγανε και στην Ινδία…

Γ. Σ. Γιατί όμως η Κρήτη ήταν τότε μια πολιτιστική μήτρα;

Η Κρήτη ήταν ένας ισχυρός τόπος που είχε καράβια που πηγαίνανε παντού. Μεταφέρνανε τα πλείστα όσα εμπορεύματα, αλλά και εντυπώσεις τις οποίες επεξεργάζονταν οι Ιερείς και υπήρχε μια πληθώρα πλούτου τον οποίον αναδιανέμανε κάθε τόσο. Υπήρχε ένα μητριστικό καθεστώς, όχι μητριαρχικό.  Ήταν δηλαδή γυναικοκρατία. Στην κορυφή ήταν η θεά και όλα γινόντουσαν όπως στην Κυψέλη, όπως οι περιφορές στη Σελήνη. Ήταν οι χθόνιες δυνάμεις, συμβολισμοί όπως τα φίδια που είναι καθαρά συμβολισμοί του Κουνταλίνι. Ο ηλεκτρισμός που περνάει τη σπονδυλική στήλη, δουλεύει και δημιουργεί το ρεύμα και εξού γίνονται οι «πυρηνικές εκρήξεις» στον εγκέφαλο κι έχουμε τη δυνατότητα μιας φοβερής υπέρβασης που σημαίνει ότι ο εγκέφαλος μπορεί να συλλάβει την ολότητα και ο άνθρωπος να τα δει όλα. Στην αρχαία Κρήτη υπήρχε ένα εξωστρεφές και αγαπησιάρικο και φιλελεύθερο καθεστώς. Αγαπούσαν πολύ τη ζωή, δεν φοβόντουσαν το θάνατο, γιατί δεν είχαν σαν τους Αιγυπτίους τις μούμιες και τέτοια…

Μ.Κ: Ποια είναι η σχέση σου με την Αίγυπτο; Πήγες κι εκεί;

Ναι, πήγα μετά στην Αίγυπτο, και ένιωσα ακριβώς το αντίθετο. Παρόλο που ήταν ιμπεριαλιστική χώρα, επειδή δούλευαν όλοι με το Νείλο που ήταν το Άλφα και το Ωμέγα. Όταν έβγαινε ο Σείριος, πλημμυρίζανε τα νερά του ποταμού, μεγάλωναν τα σιτάρια και γι αυτό ο κόσμος πήγαινε στην Αίγυπτο, για να ζει όπως σήμερα στην Αμερική.  Ήταν μια πανίσχυρη χώρα. Αυτήν η εσωστρέφεια όμως δημιούργησε μια ιδεολογία σχετικά με το θάνατο, με μούμιες κλπ. ενώ στη Κρήτη ζούσανε «έξω καρδιά», για το «εδώ και τώρα». Ήταν ένα μοντέλο πολύ ιδανικό για να το ζήσει όλη η ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο μπούσουλας μου. Αυτό το «κρητικό μοντέλο» υπήρξε ιστορικά, άρα μπορεί να ξανά υπάρξει σε ένα ανώτερο επίπεδο και δεν είναι ουτοπία. Δεν είναι μια ψυχεδέλεια που την έβγαλα, επειδή τη σκαρφιστήκαμε εμείς οι παράξενοι και εξωτικοί. Υπήρξε εκεί και τεκμηριώθηκε από τους αρχαιολόγους και ιστορικούς και κάθε μέρα τεκμηριώνεται.

Γ.Σ.: Απ’ ότι ξέρω η σχέση σου με τις πυραμίδες ήταν εξίσου πολύ δυνατή…

Μετά έγινε αυτό. Διάβαζα πολύ για τις πυραμίδες. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες τη λέγανε «θαύμα των θαυμάτων». Είπα κι εγώ, τώρα θα κάνω ένα «μπάσιμο» εκεί πέρα. Άφηνα πίσω μου τα αριστερά κλισέ και έμπαινα σ’ ένα χώρο που συνήθως ήταν οι ακροδεξιοί που τον λυμαίνονταν.  Οπότε έμπαινα κι εγώ χωρίς ταμπού, δηλαδή, αν ένας ακροδεξιός έγραφε ένα βιβλίο για την πυραμίδα, καθόμουν κι εγώ και το διάβαζα και άφηνα στην άκρη την πολιτική του διάσταση. Όπως ήταν ένα ωραίο βιβλίο που το βρήκα εντελώς τυχαία στη Κατερίνη, και ήταν το τελευταίο αντίτυπο, την τελευταία μέρα πριν φύγω για την Αίγυπτο. Ήταν του Χρήστου Γκιόλβα, το Μία Άλλη Φιλοσοφία για τη Πυραμίδα. Το βουτάω λοιπόν και το διαβάζω. Έλεγα πως κάθε τι που γίνεται τώρα μου το στέλνει το Σύμπαν. Είναι προφανέστατο, έχουμε μία αρμονική δέσμη συμβάντων. Το αναλύει και ο Γιούνγκ, λέει πως κάποιες στιγμές σου έρχονται όλα ανάποδα και τις άλλες είναι όλα λες και σε τροφοδοτεί μια τράπουλα εκπληκτικής τύχης. Διάβασα λοιπόν σε ένα βιβλίο κάποιου Αμερικάνου, ότι το εσωτερικό χρονοδιάγραμμα της Πυραμίδας μετά από έξι χιλιάδες χρόνια, σταματάει στις 22 Σεπτεμβρίου του 2001. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, το υπογράμμισα και τελικά είπα στον εαυτό μου: Θα πάω! Είχα βγάλει το εισιτήριο, ήθελα κι εγώ να δω τι θα μου συμβεί. Δεν είναι τυχαίο που ο Γκουρτζίεφ έμεινε για ένα μήνα δίπλα στην Πυραμίδα.  Ίσως για να αισθανθεί τις δονήσεις της. Πολλοί άνθρωποι είχαν έντονες εμπειρίες στην Πυραμίδα. Προφανώς αυτό το πράγμα είναι ένας τεράστιος μετασχηματιστής, μια υπερ-δυναμική κατάσταση, που προκαλεί στον άνθρωπο διάφορές ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης, διευκολύνει τις εξωσωματώσεις κ.α. Πολλοί έχουν καταναλώσει μέσα στην πυραμίδα ψυχότροπα μανιτάρια και βίωσαν έντονες ψυχεδελικές εμπειρίες…

Γ. Σ. Πήγες δηλαδή στην Αίγυπτο για συλλάβεις κάποιο «μήνυμα», που θα σου  έστελνε η Πυραμίδα, τη στιγμή που θα έκλεινε τον κύκλο των έξι χιλιάδων ετών;

Θεωρούσα πως στις 22 Σεπτεμβρίου του 2001 κάτι σημαντικό επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο κι εγώ έπρεπε να είμαι στη μεγάλη Πυραμίδα. Στο μεταξύ, έντεκα μέρες πριν συμβαίνει η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του Μανχάταν –κι εγώ είχα βγάλει πιο πριν το εισιτήριο μου για Αίγυπτο, ήμουν προετοιμασμένος για το ταξίδι. Και ξαφνικά αλλάζει ο κόσμος! Εγώ το είδα σαν σημάδι ότι κάτι γίνεται… Κάθε μέρα λοιπόν πήγαινα στην Πυραμίδα, ξάπλωνα πάνω της, έμπαινα μέσα, διάβαζα, έγραφα και τις σημειώσεις μου, που είχαν τη μορφή ημερολογίου, τις δημοσίευσα στο βιβλίο μου Οι Εβραίοι Είναι Έλληνες Κρήτες. Τα μεσάνυχτα λοιπόν της 21ης προς 22ης Σεπτεμβρίου καθώς και τα μεσάνυχτα της επομένης, «λάδωσα» τους φύλακες για να μ’ αφήσουν να ξενυχτήσω στην Πυραμίδα και με πήγανε κάτι νομάδες από την πίσω μεριά και μ’ άφησαν μόνο μου. Εκεί, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, έκανα ένα δικό μου τελετουργικό, τραγουδούσα ριζίτικα, φώναζα στους αρχαίους προγόνους μας «γιατί μας αφήνετε τώρα στα κρύα του λουτρού! Δώστε μας ένα μήνυμα, πέστε μας κάτι! Μην μας αφήνετε μόνους μας στο χάος!» Βίωσα μεγάλη συγκίνηση. Ήμουν έτοιμος να κλατάρω και να πεταχτώ στο Γαλαξία.

Μ.Κ. Πως ήτανε τότε τα πράγματα στην Αίγυπτο, λίγες μόλις μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001;

Ήμουν τότε ένας από τους ελάχιστους τουρίστες στην Αίγυπτο, γιατί είχαν τρομοκρατηθεί όλοι από την 11η Σεπτεμβρίου, κι έμενα στο ξενοδοχείο που πριν από μερικά χρόνια είχαν σκοτωθεί 17 Έλληνες από επίθεση των ισλαμιστών τρομοκρατών. Τα βράδια έκανα ευχέλαια και προσευχόμουν για τους ανθρώπους αυτούς…

Κατόπιν επισκέφτηκα το περίφημο μουσείο του Καΐρου, να δω το μεγαλείο του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού. Καθώς περπατούσα στις αίθουσες του μουσείου βλέπω για μια στιγμή το άγαλμα ενός περίεργου Φαραώ, κατασκευασμένο από μαύρο γρανίτη, και παθαίνω «κάτι». Τότε λέω αυθόρμητα «αυτόν τον ξέρω και τον αγαπάω!» Βουρκώνω και τον αγκαλιάζω, και με κοίταζαν περίεργα οι επισκέπτες. Δεν ήξερα ποιος ήταν. Μετά έμαθα πως λέγονταν Ακενατόν. Και μετά πήγα στο βιβλιοπωλείο και τους είπα «φέρτε μου κάθε σχετικό βιβλίο». Κι άρχισα να διαβάζω μανιωδώς την ιστορία του, πως ήταν αιρετικός, πως ήθελε να εισαγάγει το μονοθεϊσμό στην Αίγυπτο, για τη γυναίκα του τη Νεφερτίτη… Και μένω έκπληκτος! Γ. Σ. Ο Ακενατόν δεν ήθελε να ιδρύσει στην Αίγυπτο μια δική του μονοθεϊστική Θρησκεία;

Ο Ακενατόν ήταν στην ουσία ένας αθεϊστής, ήθελε να πει πως ο Θεός είναι μέσα σου. Ο Μωϋσής ήταν ένας ιεροφάντης του Ακενατόν, καθώς και ο Ιωσήφ, ο οποίος συγκυβέρνησε την Αίγυπτο. Ο Φρόιντ λέει πως ο Μωϋσής ήταν ιερέας του Ακενατόν και πως όλοι οι Εβραίοι που έφυγαν από την Αίγυπτο ήταν στην ουσία οπαδοί του Ακενατόν. Στην παρακμή τους οι Εβραίοι έβαλαν τον θεό του Ακενατόν να τους μιλάει στα Αραμαϊκά. Η επικοινωνία του Ακενατόν με το Θεό γινόταν στην έρημο, το ίδιο έκανε και ο Μωϋσής και το ίδιο έκαναν και οι Μινωϊστες στον Ψηλορείτη, που μίλαγαν με τον Δία στο Ιδαίον άντρο –εξού, λέω εγώ και «Ιουδαίος». Αυτή τη θεωρία ανέπτυξα κι εγώ και τη συνέδεσα με την Κρήτη.

Είχα πριν γράψει ένα βιβλίο με τίτλο Κνωσσόντας την Αλήθεια, όπου είχα φτάσει στο σημείο να λέω ότι δεν υπήρξε το Ολοκαύτωμα… Ταξίδεψα στην Αίγυπτο και κατόπιν στο Ισραήλ για λόγους κρητοκεντρικούς, για να αποδείξω πως συνδέονται πολιτιστικά με την Μινωική και μητριστική Κρήτη, με τον «πρίγκιπα των κρίνων»… Γι’ αυτό και ήθελα να συναντήσω τον Αραφάτ.

Γ.Σ. Ήθελες να πας στο Ισραήλ για να γνωρίσεις τον Αραφάτ;

Θα πήγαινα στην Παλαιστίνη για τον Αραφάτ, για να βρω έναν που δηλώνει πως η καταγωγή του είναι από την Κρήτη. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν είναι τυχαίο γεγονός. Αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Μέση Ανατολή έχουν να κάνουν μ’ αυτό που έλεγε ο Αραφάτ –που μπορεί να έχει να κάνει βέβαια και με μια διπλωματία για να τα έχει καλά με τους μεσογειακούς λαούς. Και στο σχολείο μας τα μισολέγανε πως οι Φιλισταίοι ήταν Κρήτες και η Γάζα ήταν μια κρητική αποικία…

Πήρα και το βιβλίο του Φρόιντ σχετικά με τον Μωυσή. Και μου αποκαλύφθηκε μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και αναστατώθηκε ο εγκέφαλός μου. Μιλάμε για μεγάλη έξαψη και συγκίνηση…