Στις 7 Σεπτεμβρίου 1907 στο χωριό Ζάροβα (Νικόπολη), 30 χλμ. έξω από τη Θεσσαλονίκη, ξέσπασε καταιγίδα και έπεσε χαλάζι μεγάλου μεγέθους με αποτέλεσμα οι χωρικοί που εργάζονταν στα χωράφια να καταφύγουν στο χωριό. Όταν η καταιγίδα κόπασε ξαναγύρισαν αλλά ο ουρανός γέμισε πάλι σύννεφα. Ένας υπόκωφος συριγμός ακούστηκε από τον ουρανό και μια ασυνήθιστη και θορυβώδη βροχή άρχισε να πέφτει σφόδρα. Ο κατακλυσμός διάρκεσε μία ώρα και όταν οι χωρικοί γύρισαν στους αγρούς τους βρήκαν καλυμένους από ψάρια. Τα περισσότερα από τα ψάρια σπαρταρούσαν ακόμα. Οι χωρικοί μάζεψαν τα ψάρια που αποτέλεσαν ανέλπιστη όσσο και πολύτιμη προσθήκη στη φτωχή διατροφή τους. Συνολικά μάζεψαν 10.000 οκάδες (12 τόνους) ενω τα ψάρια ζύγιζαν από 50 δράμια (150 γραμμάρια) έως 12 οκάδες (14 κιλά!). Η εξήγηση που δόθηκε ήταν εκείνη που επικρατούσε ήδη και η οποία επικρατεί ακόμα : τα ψάρια παρασύρθηκαν από ένα ανεμοστρόβιλο ο οποίος σάρωσε τη λίμνη Βόλβη και κατόπιν έπεσαν στα χωράφια. Η εξήγηση βέβαια ήταν πανελώς ανεπαρκής. Η λίμνη Βόλβη απείχε 20 χλμ σε ευθεία γραμμή από το χωριό. Όσο γρήγορα και να κινείτο ο ανεμοστρόβιλος, δεν είναι δυνατον τα ψάρια να επέζησαν έξω από το νερό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. που να τα ανακαλύψουν οι χωρικοί, αρκετή ώρα μετά το πέρας της νεροποντής και αυτά να σπαρταρούν ακόμα. Ακόμα περισσότερο, ένας ανεοστρόβιλος τόσο δυνατός που να παρασύρει ψάρια 14 κιλών σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων, άραγε δεν θα παρέσυρε και άλλα αντικείμενα, όπως πέτρες ίσου βάρους, βατράχια, βλάστηση και άλλα; (Εφημερίδα Χρόνος 10-9-1907).