Δεν υπάρχει κανένας στο νησί που να μην έχει δει "κάτι". Όλοι μικροί, μεγάλοι έχουν ν' αφηγηθούν ένα περιστατικό, μια συνάντηση ή κάποια εμφάνιση. Υπάρχουν τοποθεσίες που τις εοισκέπτονται σπάνια και αυτό μόνο όταν δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν δρόμοι που δεν τους περνούν μετά τη δύση του ήλιου. Υπάρχει ένα σημείο στο νησί που όποτε και όποιος το περάσει νιώθει κάτι παράξενο. Μια ανατριχίλα, ένα φόβο. Κάτι το διαφορετικό. Στο ίδιο σημείο τα ζώα (σκυλιά, γαϊδούρια) σταματάνε και περνάνε μόνο με το ζόρι. Υπάρχει ένας ξηροπόταμος, το "ποτάμι της κλώσσας" όπου ακούγονται ανθρώπινες ομιλίες, χωρίς να υπάρχει ψυχή ζώσα σε μεγάλη απόσταση. Συχνά στην ίδια τοποθεσία εμφανίζεται μια κλώσσα με τα κλωσσόπουλά της. Απ' αυτήν πήρε την ονομασία του το ρέμα. Την έχουν δει πολλοί από παλιά χρόνια. Καλά και τι περίεργο έχει η εμφάνιση μιας κλώσσας με τα κλωσσόπουλά της; "Τόση;" ρωτάει αλαφιασμένος ο συνομιλητής και δείχνει με την παλάμη του ενάμιση μέτρο από το έδαφος. Πολλά άλλα φαινόμενα παρατηρήθηκαν στο ίδιο σημείο. "Εγώ την κλώσσα δεν την έχω δε ποτέ", λέει ο Βασίλης Αναστασίου, γραμματέας της κοινότητα Αγκιστρίου, "είδα όμως το φως... Πάνε τώρα μερικά χρόνια που περνούσα απ' το λούμι (ποτάμι στα αρβανίτικα) της κλώσσας, με το γαϊδούρι φορτωμένο ρετσίνι. Είχε βραδιάσει...Καθώς περνούσα λοιπόν το ρέμα, το ζώο σταμάτησε και δεν ήθελε να προχωρήσει. Το τράβηξα μια, δυο, τίποτα. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε το φως... Ήτανε στρογγυλό... να τόσο (δείχνει ένα τασάκι)... πηγαινοερχότανε μπροστά μου και ύστερα έφερνε γύρους... μετά σαν να πήδηξε και χάθηκε κατά τη θάλασσα. Το "λούμι της κλώσσας" βρίσκεται προς το δυτικό μέρος του νησιού, καθώς πηγαίνουμε από τους Μυλους στα Λιμενάρια. Σ' αυτή τη διαδρομή λίγο παρακάτω είναι και το σημείο που προκαλέί την ανατριχίλα. "Κανένας απ' τους κατοίκους των Μύλων δεν ξεκινά για τα Λιμενάρια μόλις βραδιάσει ή αν έχει συννεφιά", λέει ο Τάσος Δέδες πρόεδρος της κοινότητας. "Εγώ ο ίδιος βράδυ ποτέ δεν έχω περάσει. Βρίσκονται άνθρωποι που ποτέ δεν πήγανε απο κει". Υπάρχουν τρία σημεία στο Αγκίστρι που σταθερά και μόνιμα γίνονται εμφανίσεις. Το ένα είναι το "λούμι της κλώσσας", το άλλο είναι οι Μοίρες". "Στις Μοίρες απ' τα πολύ παλιά χρόνια βγαίνανε οι γυναίκες. Οι παπούδες μας τις βλέπανε συχνά αλλά πιο συχνά τις ακούγανε. Ήταν ντυμένες στα άσπρα και τραγουδούσανε και χορεύανε γύρω από το βράχο. Απ' αυτές πήρε το όνομά του ο βράχος και το πλάτωμα που είναι γύρω του. Τώρα έχουν καιρό να φανούν... Αλλά και ποιος να τις δει, αφού κανένας δεν πάει κατά κει πάνω..." Τεκευταία που άκουσε και είδε τις Μοίρες είναι η Αικατερίνη Αντωνίου. Είχε πάει με τον πατέρα της μέσα στο δάσος -πάνε τώρα δέκα χρόνια (από την ημερομηνία που γράφτηκε το άρθρο)-. Καθώς περνούσε απ' το βράχο κοντά, πρώτα άκουσε το τραγούδι τους και ύστερα τις είδε : " Ήταν πέντε, έξι. Γύρισε να το πει στον πατέρα της, μα εκείνος της έανε νόημα να μη μιλήσει και να προχωρήσει σαν να μην είδε τίποτα. Προχώρησαν σιωπηλοί και απομακρύνθηκαν. Τα λεγόμενα της Αικατερίνης Αντωνίου τα βεβαιώνει και ο Βασίλης Αναστασίου. Και άλλες πολλές μαρτυρίες για παράδοξα φαινόμενα και εμφανίσεις έρχονται να προστεθούν σ' αυτές που περιγράφονται παραπάνω. Το ποταμάκι -ξεροπόταμο και αυτό- στο Μετόχι, είναι το τρίτο σημείο τω σταθερών εμφανίσεων. Εκεί "βγαίνει" ένα μωρό που κλαίει. Πολλοί το έχουν δει και περισσότεροι το έχουν ακούσει αλλά και στη μία περίπτωση και στην άλλη σπέυδουν να απομακρυνθούν όπως η πρόληψη το καλεί. Μια γυναίκα με αρχαία ρούχα συχνά παρουσιάζεται σε διάφορα μέρη του νησιού. Την έχουν δει ανάμεσα στο κόσμο, άλλοτε καθισμένη σε μια πέτρα στην άκρη του δρόμου, άλλοτε ακουμπισμένη σ' ένα δέντρο μέσα στο δάσος. Πάντα κλαίει. Όταν επιχείρησε κάποιος να την πλησιάσει, συτή χάθηκε.