Η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας
Ημερομηνία: 11/07/2005
Καταχωριτής: Aragorn
Πηγή: http://www.sylogos-koronos-naxos.gr/argokil.htm
Η εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε το 1836 και βρίσκεται σήμερα στο μοναστήρι της Αργοκοιλιώτισσας είναι ένα ανάγλυφο εικονισματάκι από κηρομαστίχα έχει διαστάσεις 5,00 χ 5,20 εκατοστά του μέτρου.Από την μια πλευρά απεικονίζει τον Ευαγγελιστή της Θεοτόκου και από την άλλη την Βάπτιση του Ιησού.Εκτιμάται ότι είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.
Το Εικόνισμα είναι πράγματι πολύ θαυματουργό. Αυτό δεν είναι εκτίμηση αλλά η ίδια η ιστορία του το αποδεικνύει.Το Εικόνισμα αυτό που βρέθηκε στην θέση Θόλο το 1836 ,μεταφέρθηκε από την Ιερά Μητρόπολις Παροναξίας που ήταν τοποθετημένο το 1841 κάπου αλλού ,ίσως στην Αθήνα.Το 1930 όμως ύστερα από 90 περίπου χρόνια και όπως γνωρίζουν και όλοι οι επιζώντες από τότε ,το εικόνισμα ξαναβρέθηκε με όραμα μιας μαθήτριας του Γυμνασίου,της Κατίνας Λεγάκη,στην Χώρα της Νάξου.
Ηταν στα εικονίσματα της Ξένου(Ζούλαινας)που το παρέδωσε,και το επέστρεψαν στο Αργοκοίλι στις 9 Φεβρουαρίου 1930.
3 Σχόλια:
Ένας άντρας που τον έλεγαν Δουμβρογιάννη έβλεπε συνέχεια στον ύπνο του να τον επισκέπτεται η Παναγία και να του υποδεικνύει που να σκάψει για να βρει την εικόνα της. Εκείνος έσκαβε συνέχεια μέχρι που άνοιξε ένα μικρό σπήλαιο στο Αργοκοίλι. Επειδή πολλές φορές πίστεψε ότι ήταν στα πρόθυρα να βρει την εικόνα, φώναζε τους κατοίκους του χωριού για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το συμβάν. Τελικά η εικόνα βρέθηκε στις 25 Μαρτίου, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και ταυτόχρονα ημέρα της Εθνικής Απελευθέρωσης από τους Τούρκους. Μετά το τέλος της λειτουργίας που έγινε στους Βόθρους, οι πιστοί κατευθύνθηκαν σε πομπή, της οποίας ηγούνταν εφτά ανώτεροι ιερείς, στο σημείο που ο Δουμβρογιάννης είχε ανοίξει το σπήλαιό του. Εκείνος κατέβηκε στο σπήλαιο φορώντας μόνο ένα χιτώνα, για να μην τον κατηγορήσει κανείς ότι κουβαλούσε μαζί του κάποιο αντίγραφο και επανεμφανίστηκε κρατώντας στα χέρια του μια μικρή εικόνα, η οποία λέγεται πως είναι μια από τις τρεις που φιλοτέχνησε ο ίδιος ο Άγιος Λουκάς. Αμέσως, η εικόνα ανακυρήχθηκε θαυματουργή και αποτέλεσε λατρευτικό αντικείμενο ταξιδιωτικού προσκυνήματος όπως μου επιβεβαίωσε και ένας ηλικιωμένος άντρας λέγοντας, "οι άνθρωποι επισκέπτονταν την εικόνα για να γιατρευτούν, όπως έκαναν στη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ ". Ο κόσμος λέει πως η εικόνα εκλάπη μερικά χρόνια αργότερα και βρέθηκε ξανά το 1930
Charles Stewart, Δαίμονες και Διάβολος στην Ελλάδα, εκδόσεις Ταξιδευτής σελ. 87
Η κατασκευή της εκκλησίας της Παναγίας στην Απείρανθο (εγκαινιάστηκε το 1819) λέγεται ότι σχετίζεται με μια σειρά θαυμάτων. Την ιστορία αυτή διηγήθηκε ένας ποιμένας που έβοσκε τα πρόβατά του κατα μήκος της ακτής κοντά στη Μουτσούνα. Ο βοσκός παρατήρησε ένα φως να λάμπει πέρα στη θάλασσα. Το φωτεινό αντικείμενο ερχόταν ολοένα και πιο κοντά και εκεινος κατευθύνθηκε προς την ακτή για να δει τι ήταν. Τότε αναδύθηκε από τη θάλασσα μια εικόνα της Παναγίας και κάθισε στον ώμο του. Εκείνος τρομοκρατήθηκε και άρχισε να περπατάει προς την Απείρανθο. Καθώς προχωρούσε έκανε δύο στάσεις για να ξεκουραστεί, τη μια στη περιοχή Πιθαδάρι και την άλλη στο σταυρό της Ράχης. Σε κάθε μέρος η εικόνα του υποδείκνυε ότι έπρεπε να χτιστεί μια εκκλησία. Κάποιοι λένε πως η εικόνα μίλησε στο βοσκό, ενώ κάποιοι άλλοι ότι απλά του σχημάτισε ένα σταυρό. Σήμερα έχουν χτιστεί παρεκκλήσια και στις δύο περιοχές, τα οποία είναι αφιερωμένα στον ιερό σταυρό. Όταν ο βοσκός έφτασε τελικά στο χωριό, πήρε την εικόνα και την πήγε σε μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη Παναγία την Πρωτόθρονο ή αλλιώς Πρωτόθρονη. Εδώ υπάρχει μια μικρή διαφωνία σχετικά με το αν η εκκλησία προϋπήρχε ή χτίστηκε μετέπειτα για χάρη της συγκεκριμένης εικόνας. Η ονομασία "Πρωτόθρονος" (πρώτος θρόνος) υποδεικνύει τη δεύτερη εκδοχή. Όπως και να 'χει η εικόνα δεν έμεινε σε αυτή την εκκλησία. Κάθε νύχτα έφευγε και το επόμενο πρωί τη βρίσκανε μέσα σε ένα θάμνο. Έτσι όλοι θεωρήσανε ότι αυτό ήταν ένα σημάδι και πίστεψαν πως η εκκλησία της Παναγίας - η οποία σήμερα είναι η κεντρική εκκλησία της Απειράνθου (Παναγία η Απεραθίτισσα) - έπρεπε να χτιστεί στο συγκεκριμένο σημείο. Λέγεται ότι εκεί που βρίσκεται σήμερα το τέμπλο, στο οποίο είναι τοποθετημένη η εικόνα της Παναγίας, ήταν κάποτε ο θάμνος.
Charles Stewart, Δαίμονες και Διάβολος στην Ελλάδα, εκδόσεις Ταξιδευτής σελ. 81
Λίγο καιρό αφότου ανακαλύφθηκε η εικόνα (1836) κάποιος την έκλεψε και τη πούλησε, μερικοί λένε ότι το έκανε ένας φύλακας της εκκλησίας που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Μετά από πολλά χρόνια (1930), ένα κορίτσι από τον Κόρωνο, το πιο κοντινό χωριό στο Αργοκοίλι, το οποίο διεκδικεί το πανηγύρι, νοίκιασε ένα δωμάτιο με τον αδερφό της στη Χώρα. Η Παναγία εμφανιζόταν συνέχεια στα όνειρά της και της έλεγε πως αν η εικόνα δεν επέστρεφε στο σπίτι (δηλαδή στην Κόρωνο/Αργοκοίλι), "Η Χώρα δεν θα δει ΄άνεση".
Η Παναγία έδειξε στο κορίτσι που ακριβώς βρισκόταν η εικόνα της, ανάμεσα σε τριάντα άλλες εικόνες που είχε στο εικονοστάσι της η κυρία που τους νοίκιασε το σπίτι. Η νεαρή κοπέλα τότε, είπε στον αδερφό της το όνειρο που έβλεπε και εκείνος με τη σειρά του εξήγησε στη σπιτονοικοκυρά την ιερή φύση της εικόνας και ζήτησε να την πάρει πίσω στο Αργοκοίλι. Η αντίδρασή της ήταν η εξής, σύμφωνα με τον Μάριο Λεγάκη, τον ηλικιωμένο άντρα από την Κόρωνο που μου είπε αυτή την ιστορία : Ω! Και δεν ήξερα πως είχα τέτοια χάρη στο σπίτι μου, να έχω το ακοίμητο κανδήλι, που το 'χα δώσει στον γιο μου τον Στέλιο. Και το είχενε στο '12 με '13 (Βαλκανικοί πόλεμοι) στη τσέπη του για φυλαχτό. Και μου γράφενε : "Μη φοβάσαι μαμά. Δεν παθαίνω τίποτα. Με σηκώνουνε 20 μέτρα απάνω οι οβίδες και με ρίχνουνε κάτω και δεν παθαίνω τίποτα". Και δεν το 'ξερα να το έχω ακοίμητο... και το σβηνα...
Στη συνέχεια, φώναξαν έξι δυνατούς άντρες σε περίπτωση που οι κάτοικοι της χώρας τους εμπόδιζαν να μεταφέρουν την εικόνα πίσω στα βουνά. Κατέφθασαν πολλοί παπάδες από την Κόρωνο, η εικόνα ευλογήθηκε, τυλίχθηκε μέσα σε βαμβακερά υφάσματα και μεταφέρθηκε στα βουνά. (Σε μια άλλη εκδοχή αυτής της ιστορίας λέγεται πως οι κάτοικοι της Κορώνου επέμεναν να μεταφέρουν την εικόνα μόνο άντρες με τα χέρια και να μην τη βάλουν σε αυτοκίνητο). Στο Τσικαλαριό τους περίμεναν όλοι οι κάτοικοι των ορεινών χωριών. Έτσι, όλοι μαζί, μέχρι και οι παπάδες με τα ράσα, συνόδευσαν την εικόνα ως τον τελικό της προορισμό.
Charles Stewart, Δαίμονες και Διάβολος στην Ελλάδα, εκδόσεις Ταξιδευτής σελ. 34