Ο Μέγας Αλέξανδρος κατακτά τη Ιερουσαλήμ και το ψέμα της δήθεν προσκύνησης του Εβραίου ιερέας από τον Έλληνα βασιλιά:

Λέει λοιπόν ο ιουδαϊκής καταγωγής Ιώσηπος ότι όσο ο Αλέξανδρος πολιορκούσε την Τύρο, έστειλε επιστολή στον αρχιερέα της Ιερουσαλήμ και ζητούσε την υποταγή του, πάνω απ’ όλα όμως του ζητούσε ενισχύσεις και εφόδια για τη στρατιά. Ο αρχιερέας απάντησε ότι δεν είχε πρόθεση να αποστατήσει απ΄ το Δαρείο και απέρριψε τα αιτήματα. Καθώς οι Εβραίοι είχαν ορκιστεί πίστη στους Πέρσες από τον καιρό του Κύρου του Μέγα, καθώς τους υποσχέθηκε πως θα ξαναχτίστηκε τον ναό του Σολομώντα που κατέστρεψαν οι Βαβυλώνιοι. Τελικά ο ναός φτιάχτηκε από τον εγγονό του Κύρου Δαρείο Α'. Όμως ο διοικητής της Σαμάρειας, που ήταν και σαμαρειτικής καταγωγής, στα πλαίσια των εβραϊκών θρησκευτικο-πολιτικών αντιπαλοτήτων τα αποδέχθηκε χωρίς να του έχουν ζητηθεί. Οι Σαμαρείτες και οι Ισραηλήτες αν και Εβραίοι είχαν μεγάλη έχθρα μεταξύ τους καθώς μετά τη εποχή του Σολομώντα, τι κράτος του Ισραήλ είχε κοπεί σε δύο τμήματα. Το βόρειο τη Σαμάρεια και το νότιο τη Ιουδαία. Επειδή όμως οι Σαμαρείτες είχαν κάνει προσμίξεις με άλλους πληθυσμούς και είχαν εισάγει νέους θεούς ή δεν ακολουθούσαν τους νόμους των Εβραίων θεωρήθηκαν διεφθαρμένοι και εχθροί των Εβραίων, ξεχνώντας συνεχώς ο ένας αφορμή να κάνει κακό στο άλλο. Όταν οι Εβραίοι αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Αλέξανδρο εναντίον της Γάζας, οι Σαμαρήτες τους διέβαλαν στον Αλέξανδρο πως τάχα συνεργάζονται με τους Πέρσες εναντίον του. Έτσι  μετά την άλωση της Γάζας ο Αλέξανδρος προέλασε βόρεια προς την Ιερουσαλήμ και ο ανυπότακτος αρχιερέας έσπευσε επικεφαλής όλου του πληθυσμού της πόλης να τον προϋπαντήσει με μία θρησκευτική υποδοχή πρωτοφανή για αλλοεθνή ηγέτη. Φορούσαν όλοι τις επίσημες ενδυμασίες και στην κίδαρι του αρχιερέα ήταν στερεωμένο το χρυσό έλασμα με το όνομα του θεού του (Γιαχβέ). Κανονικά ο Αλέξανδρος θα έπρεπε να τιμωρήσει τους ανυπότακτους ηγέτες της πόλης, αλλά προς μεγάλη κατάπληξη όλων πλησίασε τον αρχιερέα και τον φίλησε, αφού πρώτα προσκύνησε το όνομα του θεού του. Ο Παρμενίων ρώτησε ποιο ήταν το νόημα αυτής της απροσδόκητης συμπεριφοράς και ο Αλέξανδρος του απάντησε ότι δεν προσκύνησε τον αρχιερέα, αλλά τον θεό του. Είπε ακόμη ότι πριν ξεκινήσει την εκστρατεία και ενώ προβληματιζόταν πώς θα υποτάξει την Ασία, στην ιερή πόλη της Μακεδονίας το Δίον είδε σε ενύπνιο τον αρχιερέα με εκείνη ακριβώς την ενδυμασία να του λέει να μη χρονοτριβεί, αλλά να προχωρήσει στην Ασία άφοβα, διότι εκείνος θα του παρέδιδε το κράτος των Περσών. Επειδή λοιπόν ο αρχιερέας ήταν ο πρώτος, τον οποίο συναντούσε με αυτήν την ενδυμασία, ο Αλέξανδρος πείσθηκε ότι ο θεός των Ιουδαίων θα τον οδηγούσε στην εκπλήρωση των σκοπών του. Επιβάλλεται να σημειώσουμε ότι ήδη μεταξύ 247 και 210 π.Χ. επί Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου είχε αρχίσει η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά. Πρόκειται για τη γνωστή «μετάφραση των 72», στην οποία συμμετείχαν έξι λόγιοι από κάθε μία των 12 φυλών του Ισραήλ, κατόπιν αδείας του αρχιερέα της Ιερουσαλήμ, Ελεάζαρ. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, οπότε έζησε ο Ιώσηπος και παρά τη Ρωμαϊκή κατάκτηση η Ελληνική γλώσσα ήταν η παγκοσμίως ομιλουμένη, ο δε Ιουδαϊσμός είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει μέσω αυτής παγκόσμια προβολή. Δεν χωράει λοιπόν αμφιβολία ότι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο θρησκευτικά δραστηριοποιημένος Ιουδαίος συγγραφέας, επινόησε το παραπάνω μύθευμα. Στη πραγματικότητα αυτό που μπορούσε να συνέβη είναι ο Αλέξανδρος απλά να πέρασε από τη Ιερουσαλήμ και οι κάτοικοι της από τρόμο να δήλωσαν υποταγή ή να μην χρειάστηκε καν να περάσει ο Ελληνικός στρατός από εκεί καθώς η πόλη ανήκε τυπικά μαζί με όλη τη Παλαιστίνη στη Μακεδονική αυτοκρατορία. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για τη διέλευση του Αλεξάνδρου μέσα από το σημερινό κράτος του Ισραήλ ούτε οι Έλληνες ούτε οι Ρωμαίοι ιστορικοί αναφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Μόνο ο Κούρτιος λέει επιγραμματικά ότι οι Σαμαρείτες εξεγέρθηκαν και έκαψαν ζωντανό τον σατράπη της Κοίλης Συρίας, Ανδρόμαχο, τον οποίο ο Αλέξανδρος αντικατέστησε με τον Μένωνα τον Κερδίμμα, όταν επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα από την Αίγυπτο. Ο Αλέξανδρος εκδικήθηκε το θάνατο του Ανδρόμαχου εκστρατεύοντας κατά των Σαμαρειτών, λεηλατώντας τη γη τους και καίγοντας τις πόλεις τους, επιβάλλοντας τους φόρους και παίρνοντας πολλούς αιχμαλώτους. Δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο για το τι συνέβη στο Ισραήλ, ένδειξη ότι όλα κύλησαν ομαλά για τον Αλέξανδρο κι ενώ οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν βρήκαν καμία αφορμή, για να διογκώσουν ή να εφεύρουν εξ αρχής κάποιο περιστατικό, το έκανε ο Ιώσηπος, ένας εξελληνισμένος Εβραίος.