Γεια σας! Είμαι η Δέσποινα και σήμερα θα σας διηγηθώ κάτι, το οποίο έζησα με 1 φίλη μου! Όλα άρχισαν πέρσι στο Δημοτικό σχολείο που πήγαινα στον Κορυδαλλό (τώρα πάω γυμνάσιο)!

Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος, μέρα βροχερή με αστραπές, κρύο και πολύ άνεμο. Η μητέρα της φίλης μου, της Δήμητρας, με την δική μου μαμά είναι κολλητές και πήγαιναν κάθε Σαββατόβραδο να κάνουν yoga στο σύλλογο του σχολείου! Όσο λοιπόν αυτές έκαναν γυμναστική, εμείς ήμασταν στο προαύλιο (κάτω από τα υπόστεγα γιατί έβρεχε) και τις περιμέναμε! Επειδή, όμως, βαριόμασταν να τις περιμένουμε να έρθουν, η Δήμητρα με ρώτησε:

- Δέσποινα, είσαι για λίγη δράση;

- Τι λες μωρέ; Μέσα στην καταιγίδα και το σκοτάδι;

- Ναι, αυτό είναι διασκέδαση!

- Και τι εννοείς με το ”διασκέδαση”;

- Εννοώ να πάμε στις παλιές τουαλέτες του σχολείου!

- Οκ πάμε.

(Διευκρινίζω πως υπήρχαν φήμες για τις παλιές κοριτσίστικες τουαλέτες. Πολλοί άκουγαν τις πόρτες να κοπανιούνται και παρόμοια).

Και έτσι πήγαμε. Επειδή τα φώτα εκεί δεν δούλευαν, η καθαρίστρια άναβε 3 κεράκια τα Σαββατόβραδα. Καθώς όμως πηγαίναμε να μπούμε σε μια τουαλέτα ακούσαμε καζανάκι. Τότε η Δήμητρα χτύπησε σιγανά την πόρτα και ακούσαμε μια φωνή να μας απαντάει ”Άλλος”, αλλά ήταν μια πάρα πολύ απαλή φωνή, σαν από ένα κοριτσάκι 2ας τάξης! Λέμε οκ! Τότε πάει να μπει η καθαρίστρια στην τουαλέτα (την συγκεκριμένη) και της λέμε:

- Όχι κυρία Μαρία, είναι άλλος μέσα!

- Τι λέτε αγάπες μου; Δεν μπαίνει κανείς σε αυτή τη τουαλέτα. Είναι πολύ σκοτεινά. Πάνε όλοι στις καινούριες!

- Μα χτυπήσαμε εμείς την πόρτα και κάποια μας απάντησε ”Άλλος”.

- Ωραία αυτό θα το δούμε τώρα!

Και χτυπάει η κυρία Μαρία, αλλά δεν παίρνει απάντηση. Εμείς κοκαλώσαμε! Ξαναχτυπάει. Πάλι κανείς δεν απάντησε. Άνοιξε η γυναίκα την πόρτα να δει αν ήταν φάρσα και δεν ήταν ΚΑΝΕΙΣ μέσα. Τότε η κυρία Μαρία έφυγε και εμείς με μια φωνή είπαμε ”ΑΑΑΑΑΑΑΑ” καθώς ψάχναμε να βρούμε την πόρτα για να βγούμε ακούμε πάλι την ίδια φωνή να μας λέει:

- Ελάτε κοριτσάκια!! Μείνετε μαζί μου. Θέλω παρέα!

- ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ; Σας παρακαλώ μην κάνετε φάρσα! (είπε η Δήμητρα κλαίγοντας)

- Ελάτε πλησιάστε. Μην φύγετε!

Τότε εγώ βρήκα την έξοδο και τρέξαμε προς τις σκάλες. Τότε ήταν το πιο ανατριχιαστικό! Είδαμε μια σκιά ενός μικρού κοριτσιού να μας ακολουθάει στις σκάλες. Από την τρομάρα μου έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έπεσα και στραμπούλιξα το πόδι μου. Η Δήμητρα από το πολύ τρέξιμο της κόπηκε η ανάσα (γιατί έχει και άσθμα) και δεν μπορούσα να την βοηθήσω! Τότε φώναξα ”βοήθεια” και ήρθε η κυρία Μαρία. Μας βοήθησε και μας ρώτησε πως έγινε όλο αυτό. Εμείς της εξηγήσαμε και δεν πίστευε σε αυτά που άκουσε. Μας είπε πως δύο κοριτσάκια πέθαναν σε εκείνο το σχολείο από δολοφόνο που μπήκε κρυφά την ώρα του διαλείμματος και τις μαχαίρωσε στην καρδιά. Τα κοριτσάκια πήγαιναν 1η τάξη και τα έλεγαν Μαρίνα και Πωλίνα .Από τότε στο καζανάκι γράφει με κόκκινο χρώμα: Μ+Π Live 4 ever.

Σας ευχαριστώ πολύ αν διαβάσατε την ιστορία που έζησα (δυστυχώς)!