Πριν 3 χρόνια αποφασίσαμε με τον αδερφό μου να μετακομίσουμε. Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε για σπίτι στην περιοχή της Νεάπολης. Βρήκαμε ένα παλιό, αλλά μεγάλο διαμέρισμα και πήγαμε ένα απόγευμα να το επισκεφθούμε. Εμένα δε μου άρεσε γιατί ήταν παλιό, με ταπετσαρίες στους τοίχους, αλλά τί να κάναμε, χρήματα δεν υπήρχαν και καθώς μας ξεναγούσε ο ιδιοκτήτης, προσπαθούσαμε να το φανταστούμε φτιαγμένο. Όπως το ονειρευόμασταν. Ο ιδιοκτήτης μας περιήγησε σε όλα τα δωμάτια και βλέπαμε στο καθένα τι χρειάζεται επιδιόρθωση κλπ. Εμένα όμως κάτι "μ' έτρωγε", αλλά δεν είπα τίποτα στον αδερφό μου. Αφήσαμε για το τέλος το μεγάλο υπνοδωμάτιο. Μπαίνοντας μέσα με χτύπησε κυριολεκτικά μια ανείπωτη θλίψη, με έπιασε ταχυπαλμία, δύσπνοια και νεύρα. Αμέσως κοιταχτήκαμε με τον αδερφό μου (ο ιδιοκτήτης εν τω μεταξύ είχε φύγει απ' το δωμάτιο) και κατάλαβα απ' την έκφρασή του ότι το ένιωσε κι αυτός. "Πάμε να φύγουμε ρε τί είναι αυτό;", μου είπε και του λέω εγώ: "Είμαι σίγουρη ότι έχει πεθάνει κάποιος σ' αυτό το δωμάτιο". Φεύγοντας, ρωτήσαμε τον ιδιοκτήτη ποιος κατοικούσε στο σπίτι. "Ο πατέρας μου", λέει, "ήταν πολύ άρρωστος και να... ξεψύχησε μέσα σ' εκείνο το δωμάτιο πριν δυο χρόνια. Βασανίστηκε πολύ ο καημένος" (!!) Όπως όπως "την κάναμε" που λένε. Ε, αν δεν ήταν αυτό ένα είδος στοιχειώματος, τότε τί ήταν; Και το νιώσαμε και οι δύο, χωρίς ο ένας να προϊδεάσει τον άλλο.